* هرچی فکر کردم یادم نیومد خیابان لاله کجاست، توصیفی که کردی به پارک لاله بیشتر میومد. هیچ زمانی از زندگیمون هیچ وقت تکرار نمیشه. فقط باید دیدمون رو عوض کنیم تا قشنگی اون لحظات رو ببینیم. ** میدونی که نظرم چیه. اگه بخوام شروع کنم یه پست برات مینوسیم
قدم زنان با خدا در خیابان بی نام: - هی پسر! باز که غمگینی؟! - با منی خدا؟ - آره عزیزم! چته؟ - نمی دونم. فکر کنم راهمو گم کردم. توهم که معمولا چیزی نمی گی. - من که دائم دارم باهات حرف می زنم. ظاهرا تو نخواستی چیزی بشنوی. - کجا؟! الانم انگار خیالاتی شدم. دارم با خودم حرف می زنم. - خب همینه پسرم! من درونتم. فقط کافیه صادقانه با خودت حرف بزنی. اونوقته که می تونی منو بشنوی. - تو دقیقا کجایی؟ - همه جا! هرجا تو بخوای. مهم اینه که همیشه با تو ام. حتی تو این بیراهه. - نه! بگو الان کجایی؟ - الان داری با کجا حرف می زنی؟ همونجا. با دلت؟ با ذهنت؟ - نمی دونم! اصلا الان دارم به شمشادا نگاه می کنم. به این تاکهای پیچ در پیچ. شایدم به این سپیده دم هوس آلود. به اون پرنده ی تنها شاید. به اون شیپوری های در هم و قرمز. نمی دونم. واقعا نمی دونم... - دیدی منو؟؟ - کجا؟! - همین جاهایی که گفتی. - !! - یه بار دیگه نگاه کن. ببین اون برگهای نازک زیتونی با اون مخملی کوچولوی سرشاخه هاشون چیزی بت نمی گن؟ از دل اون شیپوریها صدایی در نمیاد؟ اون پرنده ی تنها حرفی نزد که منو یادت بیاره؟ اون کاجهای پیر اون سپیده ی صبحگاهی چیزی برای شنیدن نداشت؟ من دائما دارم باهات حرف می زنم. تو که داری می بینی پس چرا نمی شنوی؟ - اینا رو که واسه منه تنها نذاشتی. از کجا بفهمم نشونه هایی واسه منن؟ باید باور کنم؟! - همه می بینن عزیزم ولی هر کسی یه جوری می بینه. جواب تو توو نوع نگاهته. - ؟؟ - چیه؟ از من نشونه های خاص می خوای؟ باشه! هر وقت آمادگیشو داشتی بگو. ولی تو که منو توو این نشونه های آشکار نمی بینی اون نشونه ها هم برات حرف تازه ای نخواهند داشت. تازه شاید اونها ظاهری به لطافت این یکیها نداشته باشن. - خدایا خب جوری صحبت کن که منم بفهمم. چرا نشونه هات زبون سختی دارن؟ من هیچوقت از پس این مکالمه ها بر نیومدم. - من جوری صحبت می کنم که خودتم تو فهمش به خودت کمک کنی. شاید بهتر باشه کمی هم تو زبون منو یاد بگیری. من از اینکه کشفم کنی لذت می برم. منم خیلی وقتا توو تنهائیام احساس تنهایی می کنم. منم دوست دارم کسایی مثل تو باهام باشن و حرف بزنن. - ... - راستی! یادت باشه. شاید اینا دیگه تکرار نشه، شاید دیگه نگات بهشون نیفته...
هی رفیق یادمون نره ... موجهایی که زیر پامون کف می کنه و هورتی دوباره کشیده می شه تو دریا ... مکالمه با خدا رو دوست داشتم ... قشنگ بود ... متعادل بود ... هرچند من مکالمه م نمیاد باهاش ... کلاً فک کنم زبون همو بلد نیستیم
به نظر من خدا امین ترین و قابل اعتماد ترین وجودیه که ما داریم ، اگر به او اعتماد داشت نگرانی از حرفاش و کراش نخواهیم داشت ، خدا خداست مثل بنده هاش غیر قابل اعتماد نیست ، دوست باهاش حرف بزنم حتی اگه خطایی کرده باشم چون فقط اون میتونه راجبم قضاوت کنه و منو از اعتمادی که بهش کردم پشیمون نکنه
مکالمه با خدا هم که منم خیلی وقته باهاش قهرم و اصلا با هم حرف نمی زنیم . راستی سولمیت عزیز بعضی از دوستان هم با وبلاگ و و هم بیشتر با کامنت دونست مشکل دارند و نمی تونند چیزکی برایت بنویسند . هر دو فیلتر است .
برای آمادگی مکالمه با خدا به سبک خودش بهتره یه کم بیشتر بشناسیمش.البته شناخت کامل خدا امکان نداره و هر فرقه ای و مذهبی و غیر مذهبی تعریف خودش رو داره...من خودم رو رجوع دادم به تعریف فلاسفه: فلاسفه تحلیلی معتقدند خدا موجودی کامل است، کمال او به این معنی است که اگر او ویژگی را داشته باشد آن ویژگی را به حد کمال دارد. اگر دانشی داشته باشد دانش را به حد کمال دارد (علیم است) اگر قدرتی داشته باشد قدرت او در حد کمال است (قدیر است)، خدا از نگر اخلاقی نیز موجودی کامل است یعنی موجودی مطلقاً خوب و اخلاقمدار است با این حساب اگه باهاش مکالمه کنیم کلی خوبه اما بعضیها می گن:صوفیان معمولاً معتقدند خدا را نمی‌توان دارای هیچ ویژگی دانست و او توصیف نشدنی است. صوفیان برای عقلانیت در شناخت خدا اهمیتی قائل نیستند و معتقدند تنها از راه شهود و سایر روشهای درونی میتوان به وجود خدا پی برد.
حالا اینجوری مکالمه حذف می شه و باید با خدا نگاه بازی کرد سخته
: 5/05/2008 1:23 PM